"Ieder leven is een verhaal.
Een verhaal dat het waard is om verteld te worden."

"Ik ben mijn ouders beter gaan begrijpen nu ik hun biografie heb gelezen."

Waarom zou je een levensverhaal laten schrijven? Het wordt weleens ijdeltuiterij genoemd. "Wij zijn heel gewone mensen, over ons valt toch niets interessants te vertellen?" Ik schrijf inmiddels vijftien jaar levensverhalen over ‘gewone’ mensen. Als ik één ding heb geleerd, dan is het wel dat er geen gewone mensen bestaan. Ieder leven is bijzonder genoeg om erover te schrijven.

• Vaak zijn het de kinderen of zelfs kleinkinderen, die mij vragen het levensverhaal van hun (groot)ouders op te schrijven. Ze vinden zo’n levensboek een prachtig cadeau om aan hun ouders of grootouders te geven. Natuurlijk bestellen ze dan ook een exemplaar voor zichzelf.

• Een levensverhaal is daarom niet alleen een cadeau aan de geportretteerde zelf, maar ook aan toekomstige generaties. Kinderen en kleinkinderen én de generaties daarna zullen het fantastisch vinden om te lezen van wie ze afstammen. 

• Historici zorgen ervoor dat de wereldgebeurtenissen worden vastgelegd. Het is aan ons, gewone mensen, om onze eigen ‘kleine’ geschiedenis aan het nageslacht door te geven. Als wij onze herinneringen niet bewaren, gaan ze verloren.

• Bovendien is het maken van een levensboek soms een verwerkingsproces. Door terug te kijken op je leven, of op een episode daaruit, geef je gebeurtenissen en ervaringen een plek. Je zet zaken op een rij en je kijkt er van een afstandje naar. Dat kan verhelderend werken.

• Sommige mensen hebben een intense periode doorgemaakt en daar veel van geleerd. Ze willen een boodschap meegeven met hun verhaal of steun bieden aan lotgenoten.

• Een bijzonder moment kan ook aanleiding zijn om terug te blikken. Bijvoorbeeld een jubileum, verhuizing of vertrek bij een werkgever.

• Ik merk vaak dat de band tussen ouders en kinderen, en tussen de kinderen onderling, versterkt wordt tijdens het werken aan een biografie.

• Het maken van zo’n levensboek kan reden zijn om weer eens contact te zoeken met mensen van vroeger. Die ene neef met wie je naar Parijs bent gefietst, die stokoude tante die jouw overgrootmoeder nog gekend heeft… Dat levert waardevolle ontmoetingen op.